7.
Anna fuit, non Anna parens, post funera rapti
Anna sed illa viris lustris inclusa bis octo
Templi adytis, numquam sacros egressa penates,
Sed prece, ieiunis Numen fano abdita labris
Implorare pia, ut votorum conscia quaevis
Noxque diesque foret testisque diserta suorum.
Haec castigato poenis, domitoque tot annis
Corpore promeruit sibi mox implenda patere
Venturi promissa Ducis; matremque stupendum
Electam ad partum Mariam cognovit anilis
Religio: quare hanc abeuntem affata seorsim:
“Filia vade,” inquit, “mater cum prole beata
Ad templum festina redi! Mihi lumina claudi
Supremo nequeunt fato, te donec onustam
Pondere divino Dominam reverenter adorem.
Hac ego pupillae aeternum caligine lumen
Progeniemque tuam templo aspectura reservor.”
Hoc sola excepit Virgo, quae gnara silendi
Luminibus pressis uteri praeconia sistit.
Cumque vale dicto nymphis comitantibus aede
Egreditur, cognatae animae sponsique sodales
Attoniti mirari illam, ceu aethere ab alto
Sideris elapsi effigiem (commenta fuisset
Credulitas Argiva deam; sed fingere Numen
Debuerat melius, quam sit vel Iuno, vel ignis
Vesta parens, vel flava Ceres). Sic illa tribules
Affecit spectata suos, ut mira venustas
Virginis impuros a corde fugaret amores
Afflaretque pios quales Venus improbat aestus.