178. Ad Postumum: de amico destituto.
Fortunae infelix culpam cur pendit amicus,
Re fracta et subito, Postume, deseritur?
Quem decuit quavis facto, dictove juvari,
Esset pars animi si qua tibi ingenui?
Nempe malae metuis contagia sortis; amicum
Nempe doces uni te, miser, esse tibi.
Heu miser atque odio nulli non dignus haberi,
Cui nullum est sanctae foedus amicitiae,
Cui jurata fides levis est, cui dulcis amicus,
Res fracta ut subito est, improbe, deseritur!