426. [425.] De eximio cantu Petri Pizzellii, Mariae filii.
Fecisti sic, Petre, modos nil dulcius esse
Ut queat, ut mi, ullo tangier haud soleo
Qui cantu et varios vocum sentire lepores,
Omnem sed videor surdus ad harmoniam;
Isti ubi concentus aures contingere primo
Incipiunt, subito cor trepidum exsiliat,
Horrescantque artus, circum et praecordia serpat
Nescio quid dulci dulcius ambrosia.
Noster salve, Orpheu; qui me sic moveris, hercle
Ipsa tuis passis saxa movere modis.